MONTES COMUNAIS
As comunidades de montes veciñais en man común son unha potente ferramenta comunitaria que propicia a mellora e o desenvolvemento do rural agroecolóxico. Desde LIFE IN COMMON LAND, queremos enxalzar a figura do comuneiro, debido a que resulta de importancia capital para a dinamización dos espazos rurais galegos.
Desde LIFE IN COMMON LAND, queremos enxalzar a figura do comuneiro, debido a que resulta de importancia capital para a dinamización dos espazos rurais galegos.
Como é sabido, gran parte da superficie de Galicia é eminentemente forestal. O monte é, desde outrora, o alicerce fundamental do sistema agrario galego tradicional. É precisamente neste espazo, onde se producía o pasto necesario para a supervivencia do gando, lugar tamén propicio para o mantemento dun sistema de fertilización mediante o trinomio: monte, cultivo, prado.
Pero que significa verdadeiramente que un monte veciñal sexa man común? En Galicia preséntasenos unha realidade certamente paradoxal en canto á propiedade de montes se refire. Gran parte dos montes en Galicia non son nin públicos nin de titularidade individual, o que os converte nun modelo administrativo de gran especificidade dentro do territorio europeo: os montes en Galicia son de propiedade veciñal. Este sistema de tenza común, xorde da ordenación territorial e municipal española de mediados do XIX. É neste século cando se afianza en España a municipalidade dos concellos, os cales se van apropiando dos montes case na súa totalidade. Con todo, en Galicia, devanditos montes sen titularidade definida, non puideron ser asumidos polo poder das administracións municipais. Actualmente, estas superficies son xestionadas por máis de 2000 comunidades de montes, veciños que funcionan como un único ente, é dicir, como un único propietario.
En Galicia preséntasenos unha realidade certamente paradoxal en canto á propiedade dos montes refírese. Gran parte dos montes en Galicia non son nin públicos nin de titularidade individual, o que os converte nun modelo administrativo de gran especificidade dentro do territorio Europeo.
Os montes veciñais en man común son montes desde outrora de natureza privada e colectiva, ou de natureza xermánica, é dicir sen cotas entre veciños e cuxa titularidade e aproveitamento corresponde ao conxunto de persoas con “casa aberta e con fume” e que por tanto residan na parroquia ou lugar ao que tradicionalmente estivese adscrito o aproveitamento do monte. Por tanto, a condición de comuneiro é variable dependendo do feito de residir habitualmente no lugar do que se trate. Isto confírelle peculiaridade ao ser a titularidade colectiva, pero en copropiedade cos residentes do lugar.